Αθώο
μου…
ακόμα
νομίζεις
πως τα
χέρια που σ’ αγγίζουν τα βράδια
είναι
εκείνου
Τα χέρια
που σε χαϊδεύουν
που σε
πασπατεύουν
που σε
σφίγγουν δυνατά \ως τον πόνο \
που σε
μπατσίζουν και σε γαργαλούν
[δεν γαργαλιέσαι είπες; καλά…]
που \γλιστρώντας
στον ιδρώτα σου \
σε
διασχίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη
σε
χουφτώνουν \ σε γραπώνουν\ σε γρατζουνάν
που σ’
αγαπούν ως το θάνατο
και σε
μισούν ως τη ζωή
είναι
εκείνου
Κουτό…
δε θα
άφηνα ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί
Κόστισε
κάτι παραπάνω
\\ ο
διάβολος διαπραγματεύεται σκληρά \\
όμως
πάνω στην τρέλα μου
\μα να
σ’ αγγίζει άλλος;\
δε
λογάριασα τίποτα
Τα χέρια
αυτά είναι δικά μου
Πρόσεξε
!
όχι οι άκρες των δαχτύλων
ούτε μόνο η επιδερμίδα
ούτε ένα λεπτό στρώμα σκόνης
που
επικάθεται πάνω τους
Κατάλαβέ
το \ πάει καιρός
που δεν
παριστάνω τον ποιητή
οπότε
αυτά θα έφταναν\...
πια\ δε
μου αρκούν \Όχι \
αυτά τα
χέρια \\ από καρπό και κάτω \\
είναι
δικά μου
~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου