χέρια

Αθώο μου…

ακόμα νομίζεις

πως τα χέρια που σ’ αγγίζουν τα βράδια

είναι εκείνου

Τα χέρια που σε χαϊδεύουν

που σε πασπατεύουν

που σε σφίγγουν δυνατά \ως τον πόνο \

που σε μπατσίζουν και σε γαργαλούν

                   [δεν γαργαλιέσαι είπες; καλά…]

που \γλιστρώντας στον ιδρώτα σου \

σε διασχίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη

σε χουφτώνουν \ σε γραπώνουν\ σε γρατζουνάν

που σ’ αγαπούν ως το θάνατο

και σε μισούν ως τη ζωή

είναι εκείνου

Κουτό…

δε θα άφηνα ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί

Κόστισε κάτι παραπάνω

\\ ο διάβολος διαπραγματεύεται σκληρά \\

όμως πάνω στην τρέλα μου

\μα να σ’ αγγίζει άλλος;\

δε λογάριασα τίποτα

Τα χέρια αυτά είναι δικά μου

Πρόσεξε !  

                   όχι οι άκρες των δαχτύλων

                   ούτε μόνο η επιδερμίδα

                   ούτε ένα λεπτό στρώμα σκόνης που

                   επικάθεται πάνω τους

Κατάλαβέ το \ πάει καιρός

που δεν παριστάνω τον ποιητή

οπότε αυτά θα έφταναν\...

πια\ δε μου αρκούν \Όχι \

αυτά τα χέρια \\ από καρπό και κάτω \\

είναι δικά μου

~