η παρέα στη σοφίτα

ο Όσκαρ ισιώνει τον λαιμοδέτη \

χαζεύοντας το είδωλό του στον καθρέφτη \

ο Γιούρι επιζωγραφίζει 2 Q \ με πενάκι \

στο πορτραίτο \

κι εγώ

\\ ο μόνος που μπορεί\ για πόσο ακόμα;\

να ρίχνει ζαριές στην κουβέρτα \\

σχηματίζω τρίγωνα\ υποθέτοντας ευθείες \

~

στο τραπέζι \ ένα μπουκάλι τσέρι \ μια βότκα

και μια καράφα ούζο \ διαθλούν το φως \

απ’ τα μάτια  του Ενός \ τα φλας του Άλλου\

κι απ’ τα σπίρτα που ανάβω \\το ένα τσιγάρο

μετά το άλλο \\ φτιάχνοντας κοκτέιλ

από νικοτίνη και θειάφι στον αέρα της σοφίτας

\\ ο Γιούρι δεν καπνίζει \δεν προλαβαίνει\

κι ο Όσκαρ έχει μονίμως ένα σβηστό πούρο

να αναδύεται από την τσέπη στο στήθος\\

~

μαζευόμαστε \ πού και πού

\\ χρόνος \κοινός \δεν υπάρχει\

μόνο τούτο το πατάρι\\

κι ο Πρώτος απαγγέλλει \ στίχους για εκείνη που δεν υπήρξε\

ο Δεύτερος ρετουσάρει τα αβρά \ κι εγώ την αγαπώ

ως να ‘ταν αιώνια \

~