Το πρωί,
την πούλησε για δυο
δραχμές, παλιές τότε που ‘χαν αξία. Αλλά τι αξία να ‘χουν όλες οι δραχμές του
κόσμου μπροστά της; Συμβολική η αγοραπωλησία -πασατέμπος να απασχολείται το
στόμα του δημοπράτη και να μη σκέφτεται τον οίκο που κλείνει, αφήνοντας ανοιχτό
ένα κενό στην ιστορία του ανθρώπινου έρωτα και σκόνη που είχαν αναπνεύσει, ξανά
και ξανά, λες και μόνο η σκόνη πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα υπήρχε στον κόσμο.
Το μεσημέρι,
έκλεισε με τα χέρια τον
υποβρύχιο λάκκο αφού, έτσι κι αλλιώς, εκείνη μόνο τη λάσπη και τη θολούρα που προκαλούσε
η ανασκαφή στο βυθό έβλεπε. Κι ήταν αυτή
η αναταραχή που προσέλκυε τις μουρμούρες,τις σουπιές, τις πεσκανδρίτσες και τ’ άλλα
πλάσματα του σώρυγρου. Ειρωνεία ; Μπορεί.
Το απόγευμα,
έμπηγε μέσα της αυτά τα
χέρια -με βρώμικα νύχια- και της ψιθύριζε σε μισώ σε μισώ σε μισώ, ως ν’ ακουστεί
το άσμα των οργιών γης, που έσπερναν ανύποπτοι αγρότες, χιλιόμετρα μακριά.
(συνεχίζεται…)
(ευτυχώς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου