Ο\8

έφαγα κι έφυγα έγινα Φαγιούμ στην πινακοθήκη που μπαίνεις απ’ την

κλειδαρότρυπα και δε βγαίνεις ποτέ μένοντας να κοιτάς όποιον για

την τελευταία φορά που ασχολήθηκε η μοίρα μαζί σου έλαχε να ‘χεις

απέναντι

τώρα μ’ αυτόν τον ξένο θ’ ανταλλάζουμε βλέμματα εσαεί κι ούτε λέξη

δε θα πούμε όχι τόσο γιατί δε θα μπορούμε αλλά επειδή ούτε θεός ούτε

άγιος ούτε ο διάβολος ο ίδιος δεν ανέχεται τον θόρυβο απ’ τα έργα μας

που άφηναν λεκέδες χρόνια τώρα στην αειπάρθενο σινδόνη που προστατεύει

τους μάστορες απ’ την αδιακρισία του κόσμου

η επιφάνεια επιτέλους η θεία επιφάνεια στεγνή αφορίζει το βάθος στην

εξορία σε μια αλλοδαπή χωρίς ταχυδρόμους και πουλιά χωρίς σύρματα

κι ασύρματα δίχτυα χωρίς μπουκάλια χαρτιά και θάλασσα εκεί που τα

πλέγματα με πρόσημο ενεά περιφέρονται φαντάσματα πΛαγίως με το

συρφετό των ιδεών και της ανταλλαγής σιέλου παντί τρόπω εις το όνομα

του αγίου υποκείμενου στας διατάξεις κτλ κτλ.

το τίποτα είναι η υπέρτατη ελευθερία μου μετά το τίποτα ξαναρχίζει

ο κύκλος με τις μάταιες παρακλήσεις τις μυωπικές νυχτοπεταλούδες

τις πουτάνες και τους νταβατζήδες που ζητούν σάρκα για σάρκα…

στο όριο του τίποτα με το κοπίδι της δουλειάς διαρρηγνύω τον κύκλο μου

και τώρα ας σβήσει κάποιος το φως

ας μ’ απαλλάξει κάποιος κι απ’ την εικόνα μου