μυρμήγκι
κουβαλώ στην πλάτη
το βάρος
του πρόωρου χειμώνα
\\πηδήξαμε
μια εποχή
με τούτα
και με κείνα.
έχεις
ακούσει μυρμήγκι να ουρλιάζει ;
έτεινες κάποτε
το αφτί
ανάμεσα
στις δαγκάνες του
ν’
αφουγκραστείς τη ματαιότητα της γνώσης
ότι έτσι
πρέπει να γίνουν τα πράγματα;
δε με νοιάζει ο θάνατος \ μα να
πεθάνω προτιμώ σαν τζίτζικας.
αλλά
υποσχέθηκα ζωή.
Κι οι υποσχέσεις
που μούλιασαν
στα υγρά
των πνευμόνων
δε
στεγνώνουν
παρά
μόνο τη μέρα της συμπύκνωσης
το
απομεσήμερο \ την ώρα της πήξης.
με λόγο
τιμής,
δικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου