Ξέφτια

της Χαριτίνης Ξύδη, της Φαίδρας μου δηλαδή

Απόψε τέλειωσε για μένα αυτή η ιστορία

Πικρή παραίτηση από την ξαστεριά

Άλλαξα ρεύμα και φτερά στ’ άσπρα φορεία

Να βγάλω βόλτα τη θλιμμένη μου στεριά

Μη λες «το ξέρω» μη λες τίποτα για όλα

Είναι η εικόνα σου μια μάχη του Ιανού

Τορπίλες τρίαινες βιολιά στην καραμπόλα

Φωνάζουν ζήτω! Ευτυχώς! Βάλαμε νου

Έκοψες φύλλο απ’ τα λεμόνια της εισόδου

Έκοψα νόμισμα του αργύρου απ’ το σωρό

Η προδοσία πάντα επέπλεε αρόδου,

κρέμεται ξέφτι απ’το καινούριο μου φουρό

Μπορείς να πας και να ξυπνήσεις και τη Βέμπο

Μπορείς ν' αρχίσεις το μηδέν απ’ τον καιρό

των φυστικιών,  των κανονιών με πασατέμπο

Και στην ακρούλα σου να στήσεις το χορό

Θέλω για μένα αυτή την Άνοιξη. Το ούτι

να σιγοντάρει το αηδόνι στο κελί

κι αυτό από πόνο από θυμό από μπαρούτι

να σπάει τα κάγκελα μόνο με τη φωνή

Δεν θέλω τίποτα από σένα και θυμήσου

Πως απ’ το τίποτα δεν φτιάχνεται ζωή

Όμως εγώ και πάντα εγώ θα’ μαι αυτή

που δώρο σου ‘κανε ως την εκδίκησή σου.