Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

blue Jan ΄13


(στιγμιότυπα απ’ τoν Γενάρη του ΄13)

Οι γραμμές των ημιτόνων
Η φυλλωσιά του γεροφοίνικα
Κι ο  παλμός των σπονδύλων
στο μωσαϊκό ενσταντανέ
πίσω απ’ την κόκκινη πόρτα
υπάρχει μια γκρι
έπειτα άλλη μια κόκκινη
και τέλος \ 90ο δεξιά\
μια γαλάζια.
οι τοίχοι κίτρινοι \ η τύχη άδηλη
το προπολεμικό φουγάρο
τις νύχτες καπνίζει λευκές
αναμνήσεις του τίποτα
σε 163 βήματα \ 62 πόρτες
\και πόρτες πίσω απ’ τις πόρτες\
και ποιος ξέρει άραγε
πόσα παράθυρα
συνθέτουν πανοραμικά
την έλλειψη που εγγράφει
την κάτοψη του 4ου ορόφου
ο Χιρόδης \ένας
υποχόνδριος ελέφαντας
με πριαπισμό
σε κόντρα ρόλο:
η προβοσκίδα του συντριβανίζει
απόλυ-τα και διακυ-μάνσεις
Στην 1η κάθετο της 13ης λεωφόρου
είναι ένα μπαρ: το Santa S.
Εκείνο το βράδυ ο μπάρμαν
κέρασε σε σφηνοπότηρο
μια «γουλιά ημίσεως Α»
ο Όθων πριν 3-4 μήνες ήταν μια θεωρία
Τώρα ξυπνάει και κοιμάται στα ίδια χρώματα
κι εγώ λυπάμαι
που με ξεσκισμένα σπλάχνα
δεν μπορώ να τον λυπηθώ
φαντάσου έναν Κένταυρο
που για κεφάλι έχει σταυρό
κι απ’ την ουρά του κρέμεται
μια καμπάνα. Αυτό.
 
τον Σατανά με τα 23 πόδια
τον έκανα καλά με το ‘να χέρι.
όμως\ μη μασάς με τη διήγηση.
ούτε εγώ είμαι κάνας ήρωας
μήτε κι εκείνος
Σατανάς της προκοπής
first we take the urine
then we take the blood
πίσω απ’ τα κίτρινα κάγκελα
ο Σαλαμηττός
οι άνθρωποι και τ’ άλλα ζώα
[σκυλιά \ γατιά \ περιστέρια]
τα τροχοφόρα \ τα δέντρα \ οι σημαίες
κινούνται τόσο τυχαία που εν τω συνόλω
\\κι επί της ουσίας\\
ακινητούν.
[με την έννοια που ηρεμεί το νερό
σ’ ένα δοχείο παρά την ασταμάτητη
κινητικότητα των μορίων του]
στο διάδρομο και στο θάλαμο
μηρυκάζω τα αμάσητα
του πρότερου βίου*
*εξόν όσων είναι για φτύσιμο
η σημαία ιριδίζουσα κατά τον κυματισμό
ανάμεσα στο γαλάζιο της πλήξης
στο πράσινο της ματαιότητας
και στο υπόλευκο του κρεμοσάπουνου.
μόνο η πορτοκαλί ρίγα \στο ¼ του ύψους της\
αμετάβλητη υπενθυμίζει πώς στη Μώξηλαντ
δεν τίθεται \ ποτέ\ θέμα υποστολής
στον Μισό Ερμή Θυμήσου:
ο ήλιος δεν δύει ποτέ.-
αδιανόητο \ τόσες ζωές
να εξαρτώνται από
τους τρόπους της Ινούς

10 σχόλια:

ποιώ - ελένη είπε...

"το προπολεμικό φουγάρο
τις νύχτες καπνίζει λευκές
αναμνήσεις του τίποτα"

Ταξιδευτής στον χρόνο επανήρθες δριμύς

Καλό βράδυ

M είπε...

Στα τυφλά σενάρια της τύχης
χορεύεις ανοιγοκλείνοντας γκρι πόρτες.
Με όψη ανθρώπου αφήνεις πίσω αρρωστημένα πλάνα που δε χωράνε στον καμβά που ζωγραφίζεις.

Κατάλαβες-δεν κατάλαβες... σε φιλώ!

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Ελένη,
τούτος ο χρόνος προέκυψε
βαρύς (και δυσβάσταχτος)
στο ξεκίνημά του τουλάχιστον…

όμορφο Σαββατόβραδο !

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Μ μου,
μάλλον κατάλαβα,
αλλά κι αν δεν…
τι σημασία έχει
έτσι όπως το θέτεις
κλείνοντας; … ;-)

κατάλαβα-δεν κατάλαβα… ανταποδίδω!

Ανώνυμος είπε...

first we take the urine
then we take the blood

Είχα καιρό να σε διαβασω, ελειπα από εδω και το χάρηκα! Θα τα λέμε πιο συχνά Κώστα τώρα, ελπιζω.
Καλο απογευμα!

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

καλησπέρα Περήφανη,
κι εγώ δεν ήμουν εδώ τριγύρω
το τελευταίο διάστημα, οπότε
καλώς επιστρέψαμε! :)

Να τα λέμε. Ναι.

chrismos είπε...

Κωστή,
πολύ δυνατοί στίχοι!
Πολύ δυνατής τύχη!

Διαβάζω τυλιγμένος με κουβέρτα ελλείψει πετρελαίου
και πολύ χαίρομαι που ο φετινός Γενάρης
-παρ' όλες τις παγωνιές του-
τελικά χάρισε γενναιόδωρα
τις πολυπόθητες Αλκυονίδες Ημέρες.

The SIM phone is?

Ανέκαθεν ήμουν ανυπόμονος
για καλύτερες εποχές.
Φίλε μου, Καλή Άνοιξη!

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Χρησμέ,
σ' ευχαριστώ τόσο πολύ...
Κρατώ την "Πολύ δυνατής τύχη!"
(μας χρειάζεται ώστε
οι Αλκυονίδες να είναι μια
προφητική -της Άνοιξης- παρένθεση
σε τούτον τον "ασταναπανεχειμωνα")

Καλή μας Άνοιξη Φίλε!!!

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντάς τα έτσι μαζεμένα, αυτό που εκ πρώτης κρατάω, ειναι η χρωματική εντύπωση. Απο τους στίχους σου ξεπηδούν συνεχώς χρώματα που φτιάχνουν εικόνες.
Μάλιστα τα χρώματα αυτά γίνονται πιο έντονα γιατί έχουν ως φόντο διάφορες αποχρώσεις του γκρίζου.

Υ.Γ Η άνοιξη δεν θα έρθει άμα δεν φυτέψεις μια αμυγδαλιά

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

η αλήθεια σύντεχνε είναι ότι
στον γκριζομπλέ Γενάρη του 13
"εκβίασα" την ανάδυση θετικών
συναισθημάτων. Ήτο απαραίτητο.
(θα σου πω εν καιρώ)

υγ. δυο αμυγδαλιές στον κήπο
όλη η έγνοια μου ...