Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

κουτί αρραβώνων

στον ελαιώνα των Πελασγών
που ριζώνουν οι Δελφοί
ταξιδεύοντας πέρα απ’ την Ιτέα
προς τη μεγάλη θάλασσα

έχασα εκείνο το κουτί από μαόνι
που άραβας αληθινός μου ‘χε χαρίσει
για να φυλάω ενθύμια
\τουρίστας γαρ στη ματαιότητα

και δεν είναι οι αναμνήσεις
που πάνε στράφι \ δεν έμεινε
ούτε δείγμα στο κρανίο μου\

όσο είναι η απώλεια της μυρωδιάς
του ποτισμένου ξύλου απ’ τα χέρια
του έμπειρου μάστορα

4 σχόλια:

ποιώ - ελένη είπε...

"δεν είναι οι αναμνήσεις
που πάνε στράφι \ δεν έμεινε
ούτε δείγμα στο κρανίο μου\

όσο είναι η απώλεια της μυρωδιάς
του ποτισμένου ξύλου απ’ τα χέρια
του έμπειρου μάστορα"

Αυτές οι μυρωδιές του κορμιού
αξέχαστες μένουν....

φιλί

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

έτσι είναι Ελένη,
συμβαίνει όμως πού και πού να θες να ξεχάσεις
τα πάντα και να τα ανακαλύψεις εκ νέου.

[καμιά φορά ωστόσο μπορεί να μην έχεις
τα κουράγια (πια; δεν ξέρω) ή ίσως εν τέλει
και να μην γίνεται]


φιλί !

Ανώνυμος είπε...

"Τουρίστας γαρ στη ματαιότητα".
Αυτο. Για ολους μας.
Χαίρε Κωστα.

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Περήφανη Μανιάτισσα,
τουρίστες ας είμαστε, καλύτερα...
Η μόνιμη εγκατάσταση, έτσι κι αλλιώς,
είναι εξουθενωτικά βαρετή οπουδήποτε
πολλώ δε μάλλον στη "ματαιότητα"
που έχει και πολυκοσμία!

καλό απόγευμα !