στον
ελαιώνα των Πελασγών
που
ριζώνουν οι Δελφοί
ταξιδεύοντας
πέρα απ’ την Ιτέα
προς τη
μεγάλη θάλασσα
έχασα
εκείνο το κουτί από μαόνι
που
άραβας αληθινός μου ‘χε χαρίσει
για να φυλάω
ενθύμια
\τουρίστας
γαρ στη ματαιότητα
και δεν
είναι οι αναμνήσεις
που πάνε
στράφι \ δεν έμεινε
ούτε
δείγμα στο κρανίο μου\
όσο
είναι η απώλεια της μυρωδιάς
του
ποτισμένου ξύλου απ’ τα χέρια
του έμπειρου μάστορα
4 σχόλια:
"δεν είναι οι αναμνήσεις
που πάνε στράφι \ δεν έμεινε
ούτε δείγμα στο κρανίο μου\
όσο είναι η απώλεια της μυρωδιάς
του ποτισμένου ξύλου απ’ τα χέρια
του έμπειρου μάστορα"
Αυτές οι μυρωδιές του κορμιού
αξέχαστες μένουν....
φιλί
έτσι είναι Ελένη,
συμβαίνει όμως πού και πού να θες να ξεχάσεις
τα πάντα και να τα ανακαλύψεις εκ νέου.
[καμιά φορά ωστόσο μπορεί να μην έχεις
τα κουράγια (πια; δεν ξέρω) ή ίσως εν τέλει
και να μην γίνεται]
φιλί !
"Τουρίστας γαρ στη ματαιότητα".
Αυτο. Για ολους μας.
Χαίρε Κωστα.
Περήφανη Μανιάτισσα,
τουρίστες ας είμαστε, καλύτερα...
Η μόνιμη εγκατάσταση, έτσι κι αλλιώς,
είναι εξουθενωτικά βαρετή οπουδήποτε
πολλώ δε μάλλον στη "ματαιότητα"
που έχει και πολυκοσμία!
καλό απόγευμα !
Δημοσίευση σχολίου