Απορώ με τη διαπίστωση πώς ο Αρσενικός Χρόνος αποπνέει μυστήριο, δέος και σεβασμό, ενώ οι κόρες του Μέρες πέφτουν στα χέρια των ανθρώπων που υπηρετούν την ζητιάνα Επανάληψη του Τίποτα.....
Σκέφτομαι, Κάκια, ότι ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ένα τίποτε. Κι αυτό το τίποτε αν το κόψεις σε φέτες λεπτές (για λίγες θερμίδες) έχεις τις μέρες. Τώρα από αυτές άλλες πάνε χαμένες, άλλες αξιοποιούνται, άλλες μένουν στην ιστορία, άλλες μένουν στα Κύθηρα (και καλά που κάνουν). Όμως σε μια φέτα τίποτε ο άλλος έφτιαξε την Μόνα Λίζα, ο παράλλος διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας, ενώ ετούτος έχτισε το Άουσβιτς κι εκείνος έγραψε το τελευταίο σουξέ της Κατερίνας Στικούδη.
[φυσικά υπάρχει κι εκείνη η μέρα που άγγιξα το χέρι της και θα μείνει στην -προσωπική μου- ιστορία. άσχετο ]
λέω δηλ. ότι το τίποτε, ακόμα κι επαναλαμβανόμενο μπορεί να χωρέσει το οτιδήποτε… ή όπως το λες κι εσύ είναι πιθανόν «οι Μέρες (να) πέφτουν στα χέρια των ανθρώπων που υπηρετούν την ζητιάνα Επανάληψη του Τίποτα.....»
Δες το κι αλλιώς… ο Χρόνος, αρσενικός σαν τον Έρωτα που επίσης «αποπνέει μυστήριο και δέος» αλλά «και σεβασμό» ( υπό μιάν ειδική οπτική) και η Αγάπη, θηλυκό σαν τις μέρες, με το στοιχείο της διάρκειας και της επαναληπτικότητας που εμπεριέχει η έννοια της φράσης «για πάντα»…
2 σχόλια:
Απορώ με τη διαπίστωση πώς ο Αρσενικός Χρόνος αποπνέει μυστήριο, δέος και σεβασμό,
ενώ οι κόρες του Μέρες πέφτουν στα χέρια των ανθρώπων που υπηρετούν την ζητιάνα Επανάληψη του Τίποτα.....
Σκέφτομαι, Κάκια, ότι ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ένα τίποτε.
Κι αυτό το τίποτε αν το κόψεις σε φέτες λεπτές (για λίγες θερμίδες) έχεις τις μέρες.
Τώρα από αυτές άλλες πάνε χαμένες, άλλες αξιοποιούνται, άλλες μένουν στην ιστορία,
άλλες μένουν στα Κύθηρα (και καλά που κάνουν).
Όμως σε μια φέτα τίποτε ο άλλος έφτιαξε την Μόνα Λίζα,
ο παράλλος διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας,
ενώ ετούτος έχτισε το Άουσβιτς κι εκείνος έγραψε το τελευταίο σουξέ
της Κατερίνας Στικούδη.
[φυσικά υπάρχει κι εκείνη η μέρα που άγγιξα το χέρι της και θα μείνει στην -προσωπική μου- ιστορία. άσχετο ]
λέω δηλ. ότι το τίποτε, ακόμα κι επαναλαμβανόμενο μπορεί να χωρέσει το οτιδήποτε…
ή όπως το λες κι εσύ είναι πιθανόν «οι Μέρες (να) πέφτουν στα χέρια των ανθρώπων που υπηρετούν την ζητιάνα Επανάληψη του Τίποτα.....»
Δες το κι αλλιώς…
ο Χρόνος, αρσενικός σαν τον Έρωτα που επίσης «αποπνέει μυστήριο και δέος»
αλλά «και σεβασμό» ( υπό μιάν ειδική οπτική)
και η Αγάπη, θηλυκό σαν τις μέρες, με το στοιχείο της διάρκειας
και της επαναληπτικότητας που εμπεριέχει η έννοια της φράσης «για πάντα»…
;-)
Δημοσίευση σχολίου