τινάζω
τα χέρια \
να
φύγουν φράσεις που με βαραίνουν
στον πάγκο \ στους τοίχους \στον
καθρέφτη
ακρωτηριασμένες λέξεις \ ανάπηρα
νοήματα
και γράμματα πότε φοίνικες και
πότε μπαλαντέρ
με τις
χούφτες αδειάζω λασπόνερα και λύματα
που τα
όμβρια απόθεσαν στο λάκκο της εμής Γεννησαρέτ.
Όταν
κλείσουν τα σχήματα
που ράβδισα στην άμμο
πότε μαθητεύοντας στον Ευκλείδη
και πότε πίνοντας λεμονάδες στον
Κήπο
οι
φρεσκοσιδερωμένες πτυχές του α-νόητου
θα βρουν
τη θέση τους στο Συμπάρι
με τ’
ασπρόρουχα και τον γραιγολεβάντε
[θερινό ηλιοστάσιο του
2013]
____________________
 |
| [ντουκοχρώματα σε καμβά - 100 x 210 εκ.] |
11 σχόλια:
Όταν επιχειρήσουν να κλείσουν τα σχήματα
θα χουν φουσκώσει τα χρώματα
και θα έχουν πνίξει λέξη προς λέξη
όσα ήταν να εννοηθούν στον κλειστό κύκλο του Ποιήματος...
Το μόνο που θα μένει
το πονηρό μάτι του παιδιού
που στοχεύει να πάρει το λάστιχο
ν' αρχίσει να βρέχει
όσα στέγνωσαν στης Λήθης το σκοτάδι....
περσιΝού καλοκαιριού...
Κάκια μου (σμπθρ)
σκέφτομαι ότι οι ερμηνείες των κειμένων (και των ποιημάτων)
που προκρίνουμε (ευνοούμε) εντός μας είναι σε τελική ανάλυση και οι σωστές.
Οπότε τα εννοούμενα του Ποιήματος είναι τα ευνοούμενα…
επίτρεψέ μου μια λεκτική ακροβασία:
το μάτι του παιδιού κλέβει
προς την Τεχεράνη της μνήμης
;)
με τ’ ασπρόρουχα και τον γραιγολεβάντε.... θητεύουν πάντα
στου θέρους τα ραπίσματα
φιλί
οι γραιγολεβάντηδες , Ελένη,
φέρνουν μυρωδιές μπαχαρικών
απ' την Ανατολία που τις
σκορπίζουν οι ετησίες σ'όλο
το Αιγαίο κάθε Καλοκαίρι...
φιλί
:)
Ενας κόκκος άμμου στον Κήπο κι ένα ευθύγραμμο τμήμα στο άπειρο του Ευκλείδη κι όμως κατάφερες να σκεπάσεις το μυστήριο όπως η Γεννησαρετ και να φυλακίσεις τον άνεμο σε ενα Συμπαρι! (Οχι πως δεν σε είχα ικανό...)
Τις καλημερες μου!
Μ,
οι Γεννησαρέτ είναι -εξ’ ορισμού , σχεδόν-
μυστήριοι τόποι…
…το Συμπάρι, απ’ την άλλη, μονίμως ανοιχτό
αλλά πώς να δραπετεύσεις;
(η απόδραση μόνο ως happening νοείται, αλλά κι έτσι
παραμένει ενδιαφέρουσα. Για να το θέσω
επιστημονικά: οι σκουλικότρυπες είναι οι
πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές στο μήλο
αλλά σχεδόν ποτέ δεν οδηγούν σε ένα άλλο
μήλο)
κι έρχομαι στο καλύτερο :
ένας κόκκος κι ένα ευθύγραμμο τμήμα μας
κάνουν ένα θαυμαστικό. Κι ακόμα καλύτερα
ένα ισπανικό θαυμαστικό.
(αλλά μη με ρωτήσεις τι εννοώ :-))) )
Καλλιμέρα !
Τι εννοείς; ;-)
Ο γραιγολεβαντες μου εμεινε και να ανεμιζουν τα ασπρόρουχα!Καλο ξημερωμα Κώστα!
ατίθαση κι ανυπάκουη Μ...
:)
η επίγευση, τελικά, είναι η ισχυρότερη
συνιστώσα της ανάμνησης περήφανη φίλη μου !
Όμορφη μέρα και καλό μήνα !!!
Δεν μου έχουν πει τίποτα πιο ωραίο :-)
Δημοσίευση σχολίου