Ακατάβλητη η επίγνωση του απλού..που προσφέρεται σαν δεν το ψάχνεις.. Οι σιωπές που ανοίγουν φωλιάζουν σε εκεινα που δεν λησμονούμε..ένα πρόσωπο που δακρύζει στο τρίξιμο της πόρτας..στο γύρισμα του κλειδιου..είναι το πορτραίτο της ψυχης μας.
Σε μια λευκή κόλλα χαρτί αποτυπώνονταν τα όσα ζούσε όνειρα και λέξεις, χαμόγελα και τ' άλλα, τ' αντίθετα Κάθε βράδυ έμπαιναν στο συρτάρι που κολλούσε στο άνοιγμα μα δεν είχε κλειδί //Δε ζητούσε το ξεφύλλισμα μόνο λίγο φως ίσα για να φανούν τα σημεία στίξης//
Υπέροχο, λιτό μα περιεκτικότατο και τόσο μα τόσο μη-μελό που νομίζω πως ως γνήσια υπερασπιστής των μικρών χαρών της ζωής και της απλής μα γεμάτης φόρμας ( όχι φόρμας κεικ Κώστα, όχι...της άλλης) θα το ερωτευτώ :-)
Καλή μου Μαρία, η ανυπέρβλητη ομορφιά του απλού με εντυπωσιάζει κάθε φορά, σαν να μην το ξέρω, κι εκεί που δεν το περιμένω. όπως όταν βλέπω ένα αεροπλάνο στον αέρα, ενώ ξέρω ακριβώς το πόσο απλός είναι ο νόμος που του επιτρέπει να ίπταται, το κοιτάω σα χαζός και (λες και βλέπω κάτι μαγικό) αφήνομαι στη μαγεία.
υγ. έως και φλύαρο θα μπορούσε να πει κανείς αυτό το κειμενάκι αν ήταν η απάντηση (το συναίσθημα που γέννησε) ένα απρόσμενο -και γι αυτό υπέροχο- … «πού χάθηκες;»…
Εύη, …τα σημεία στίξης, κι όχι όλα. τελείες και παύλες, σήματα μορς, τρόπον τινά, που (σαν εκ φύσεως) περιορίζονται στα ουσιώδη (αν κι η λέξη «περιορίζονται» ούτε κατ’ ευφημισμόν στέκει…) Χαίρομαι για την «ποιητική» σου ανάγνωση στο κειμενάκι μου και σ’ ευχαριστώ για το μοίρασμα !
16 σχόλια:
Ακατάβλητη η επίγνωση του απλού..που προσφέρεται σαν δεν το ψάχνεις..
Οι σιωπές που ανοίγουν φωλιάζουν σε εκεινα που δεν λησμονούμε..ένα πρόσωπο που δακρύζει στο τρίξιμο της πόρτας..στο γύρισμα του κλειδιου..είναι το πορτραίτο της ψυχης μας.
Καλό Σ/Κ Οδυσσέα μου..με πολλές ξεκουραστες Μονα Δικές ομορφοεμπνευσμένες στιγμές. :))
Σιώπησα σαν είδα
το πεντάρφανο άστρο
να επικάθεται
στο λοξό σου πέτο
Αργούσες να φανείς...
Πάντα σε θυμάμαι Κώστα
φιλί
Λιτός, απέρριτος κι υπέροχος
όπως πάντοτε, Κωστή!
Ναι, διότι ώρες-ώρες...
"προσπαθεις να στηρίξεις το ταβάνι
με τους καπνούς του τσιγάρου..."
Δυο διακριτικά δάχτυλα και τρεις γραμμές
αρκούν για μια επίσης νοερή απάντηση:
σε "βρήκα"...το "sms" ελήφθη. over...
(τα λεπτά και μακριά γυναικεία δάχτυλα
κι αίγα μ' ώτα φετιχ!)
Σε μια λευκή κόλλα χαρτί
αποτυπώνονταν τα όσα ζούσε
όνειρα και λέξεις, χαμόγελα και τ' άλλα, τ' αντίθετα
Κάθε βράδυ έμπαιναν στο συρτάρι
που κολλούσε στο άνοιγμα
μα δεν είχε κλειδί
//Δε ζητούσε το ξεφύλλισμα
μόνο λίγο φως
ίσα για να φανούν τα σημεία στίξης//
Small, Marvellous & Simple: Smash My Silence.
Υπέροχο, λιτό μα περιεκτικότατο και τόσο μα τόσο μη-μελό που νομίζω πως ως γνήσια υπερασπιστής των μικρών χαρών της ζωής και της απλής μα γεμάτης φόρμας ( όχι φόρμας κεικ Κώστα, όχι...της άλλης) θα το ερωτευτώ :-)
Καλημέρες και χαμόγελα!
Καλή μου Μαρία,
η ανυπέρβλητη ομορφιά του απλού με εντυπωσιάζει κάθε φορά,
σαν να μην το ξέρω, κι εκεί που δεν το περιμένω. όπως όταν βλέπω
ένα αεροπλάνο στον αέρα, ενώ ξέρω ακριβώς το πόσο απλός είναι
ο νόμος που του επιτρέπει να ίπταται, το κοιτάω σα χαζός και (λες
και βλέπω κάτι μαγικό) αφήνομαι στη μαγεία.
υγ. έως και φλύαρο θα μπορούσε να πει κανείς αυτό το κειμενάκι
αν ήταν η απάντηση (το συναίσθημα που γέννησε) ένα απρόσμενο
-και γι αυτό υπέροχο- … «πού χάθηκες;»…
Καλό μήνα Καλό μου !
Ελένη,
σ’ ευχαριστώ τόσο για το μοίρασμα
της ποιητικής σου διάθεσης !
στις θύμησες συναντιόμαστε
καλημέρα !
Χρησμέ,
σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
(αλλά άμα είναι να λέμε τέτοια με taxi μας… :-) )
υγ. πόθεν το υπέροχο δίστιχο εντός των εισαγωγικών;
Εύη,
…τα σημεία στίξης, κι όχι όλα. τελείες και παύλες,
σήματα μορς, τρόπον τινά, που (σαν εκ φύσεως)
περιορίζονται στα ουσιώδη (αν κι η λέξη «περιορίζονται»
ούτε κατ’ ευφημισμόν στέκει…)
Χαίρομαι για την «ποιητική» σου ανάγνωση
στο κειμενάκι μου και σ’ ευχαριστώ για το μοίρασμα !
Μ,
τι περισσότερο θα μπορούσε να ελπίζουν μερικές
αράδες απ’ το ενδεχόμενο να γίνουν ερωτικό αντικείμενο;
(προσπερνώ -αμήχανα- τα καλά λόγια)
καλημέρες και χαμόγελα
για όλο το μήνα που μόλις
εκκίνησε !
σε τρεις γραμμές\ περσίδες \
με το δείκτη και τον παράμεσο
άνοιξα τη σιωπή σου
δεν κρυβόσουν \ αλλά\
τι καλά που σ'έψαξα....
Πολλά ήταν κρυμμένα Μέσα σου,
εν αγνοία σου!.....
Τωρα αν τα θελήσιες πίσω θα πρεπει
σε τρεις γραμμές\ περσίδες \
με το δείκτη και τον παράμεσο
ν' ανοίξεις τη σιωπή μου
δεν κρύβομαι \ αλλά\
τι καλά να με ψάξεις!....
Κωστή,
Το δύστυχο που 'χεις μπροστά σου
είναι πίσω από τα καθημερινά...
(κατιτίς σαν τις Περσίδες πίσω από τη μπούργκα...)
Κάκια,
πήρες το ταπεινό sms μου
κι έφτιαξες ολόκληρο θεατρικό.
Αυτή κι αν είναι δημιουργικότητα !
-ξύπνησες μέσα μου τον σκηνοθέτη,
ήδη έχω σκεφτεί εικόνες, σκηνικά…
(καλά, τους πρωταγωνιστές τους
«είχα» ήδη…:-) )…-
τι καλά…!
Ευχαριστώ Χρησμέ !!!
(Ανατολίτης ;...
του Μεγάλου Ανατολικού;)
λιτό κι απέριττο!!!
...ναι, αλλά με τι βάθος !
:-))))))))))))))))))))))))
να 'σαι καλά σύντεχνε ,
Καλημέρα !
Δημοσίευση σχολίου