Θυμάσαι; Εκείνο το βράδυ ,
μετακινώντας ελαφρώς το κεφάλι στο πλάι, διαπιστώσαμε ότι η κάθετη γραμμή στο
τοπίο δεν ήταν παρά μια πόρτα. Τα νιάτα (τα μπερμπάντικα) δεν μας άφησαν
περιθώριο επιλογής. Μ’ ένα σπρώξιμο βρεθήκαμε να στροβιλιζόμαστε αγκαλιά στο
περιθώριο της σελίδας 17 του βιβλίου με τα παραμύθια.
Δε θυμάμαι πώς βρεθήκαμε ξανά
στην πόρτα, που στο υπέρθυρο αυτή τη φορά έγραφε ‘έξοδος’. Προφανώς δεν υπάρχει
παραμύθι χωρίς κακό λύκο, μάγισσα, θεό ή κάτι τέτοιο. Ούτε θυμάμαι γιατί
βγήκαμε. Ίσως να ήταν πάλι τα νιάτα πού νόμιζαν ότι μπορούν τα πάντα και για
πάντα.
επιμύθιον:
κι αν δεν μπορούμε να πουλήσουμε
την ψυχή μας στο Διάβολο
(καθότι, ποιος αγοράζει τη σήμερον
ημέρα;)
μπορούμε, τουλάχιστον, να νοικιάσουμε μια νύχτα νιάτα
6 σχόλια:
Κάποιες προτάσεις (σου) είναι ζεστές σαν αγκαλιά.
υ.γ.: πωπω! μα τι με κάνεις και λέω...(λες?)
βέβαια, στις προτάσεις (μου)
χρειάζεται κι ανταπόκριση
για να γίνουν αγκαλιά... :)
σε παραφράζω είπες; το ξέρω...
υγ. ελπίζω να μη σε κάνω
να λες άλλα απ' αυτά που
θέλεις... ;)
Μια ζωή άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ (νομίζω πως κάποιος το έχει πει αυτό πριν από μένα, ε?)
Αφού ξέρεις δεν μπορώ το πολύ "ροζ". Στα σύννεφα ταξιδεύω, αλλά δεν μένω ποτέ πολύ.
Α, κοίτα! κέρδισες αυτό : http://youtu.be/j2XX369Zwu0
μπορούμε, τουλάχιστον, να νοικιάσουμε μια νύχτα νιάτα
η καρδιά δεν γερνά
όταν μηρυκάζεται
τον θεϊκό πολτό της ομορφιάς...έτσι και μόνο έτσι τροφοδοτείται με παλμό νεανικό
φιλί
Μ,
μένω στο 'βραβείο' μου...
(κάνα δυο φορές εσχάτως έχεις
καταφέρει να με αποστομώσεις
μουσικώς...)
;-)
σκέφτομαι καμιά φορά βρε Ελένη ότι
τελικά τα γηρατειά είναι ΚΑΙ θέμα επιλογής.
όσο 'τρέφεται' κανείς με ομορφιά
πώς να γεράσει; Δυο τρεις ρυτίδες δηλαδή
πώς να αναχαιτίσουν (ή να σιγάσουν)
τον νεανικό παλμό; ...
την καλημέρα μου !!!
Δημοσίευση σχολίου