σήμερα,
έξω απ’ το παράθυρό μου μεσολαβούν θαύματα
και διασταυρώσεις δερβίσηδων ως το περβάζι σου
αρκεί να αφήσω ένα ραβασάκι \ώστε
ο δαίμων \\που δραπέτευσε αχάραγα\\
να το κολλήσει στο τζάμι σου
μίλια πιο νότια απ’ τη ζώνη υποβιβασμού των ενστίκτων
στην περιοχή που ρίχνει τη σκιά του
το φάντασμα ενός φαντάσματος
που μαρμαίρει ρίγη σε όσους μέλλεται
στο ίδιο χωνευτήρι κραθησόμενοι
να πιστώσουν τον Έρωτα
με δυο ακόμη
[3\12\13]
3 σχόλια:
Και οι άμυνες έγιναν μάντρες με γιασεμιά για να σκαρφαλώσει εκείνος. Και ο χρόνος έγινε ρολογάκι στο χέρι και όλα όσα δεν πρόλαβαν να πουν, λεπτοδείκτες να γυρίζουν στο καντράν χωρίς σταματημό και να σπρώχνουν τις νωθρές μέρες σε αγώνες ταχύτητας. Έχει μια τρύπα στην καρδιά και από εκεί φοβάται μήπως εξατμιστεί.
Και ο Δεκέμβρης την παγώνει με μια θάλασσα να βογκά κάτω από το μπαλκόνι της και οι γέφυρες να καίγονται πίσω της και αυτή πυροβάτης ν’ αυτοαποκαλείται ανθρώπινο ον
Σημειώνει σ’ ένα post it στο τζάμι της:Να θυμηθώ το βράδυ να να ψαλιδίσω το φεγγάρι ΜΑΣ στον ουρανό
Εύη,
τι ωραία που κατέθεσες την οπτική
του (μίλια) απέναντι παραθύρου...
μακάρι η παραλήπτης των ποστ ιτ
να έχει την ίδια οπτική με σένα!
φιλιά
;-)
μα η οπτική κατευθύνεται μοιραία από τα γραφόμενά σου...;)
Φιλί
Δημοσίευση σχολίου