Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

δυο τρόποι

δυο τρόπους
\αντάξιους του ανθρώπου\
γνωρίζω
για ν’ αντιμετωπίσεις
τον θάνατο

είτε ως διεγερτικό
για να γαμήσεις τη ζωή

είτε αδιαφορώντας
\ώστε απερίσπαστος\
να γαμήσεις τη ζωή

~

δεν ξέρω αν έπιασες
την κεντρική ιδέα…

11 σχόλια:

chrismos είπε...

Κωστή,
Αμφότεροι οι τρόποι αντάξιοι του ανθρώπου-ραγιά.

Ω πόται...

δυο τρόπους
\αντάξιους του αξιοπρεπούς ανθρώπου\
γνωρίζω
για ν’ αντιμετωπίσει
τον θάνατο των κατσαπΛιάπηδων
\κι αιτών (κάθε λογής) "τον πούλο, ογλού"\

είτε ως διεγερτικό
για να τους γαμήσει τη ζωή

είτε αδιαφορώντας για τις συνέπειες
\ώστε απερίσπαστος στο ταξικό καθήκον, και
κάνω dust τους "το βίο αβίωτο"\
να τους γαμήσει τη ζωή

~

(Ως είν' ήθος)
δεν ξέρω αν έπιασα
την κεντρική ΗΔΕΑ
(Ημερήσιο Δελτίο Εγκαυμάτων & Αυτοκτονιών)

Κωστή μου,
Τας καλεί τ' εραστων ευχών μου
για σένα, τ' αγαπημένα σου πρόσωπα
και για τη μέλλουσα
(και γιατί με λούσα;)
κοινωνία των Ανθρώπων.

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Χρησμέ,
εξαιρετικός , ως συνήθως, πήρες
την ευθεία Καζαντζάκης-Επίκουρος
που σχεδίασα και την έκανες
Μαρξ-Λένιν... (εντάξει...δεν έφτασες μέχρι Κουτσούμπα :) )

Να 'σαι καλά φίλε,
τις καλύτερες ευχές μου
για σένα και τους αγαπημένους σου !!!

Ανώνυμος είπε...

Δυο ειναι οι τρόποι.
Α. να γαμήσεις τη ζωή
και Β. Να γαμήσεις τη ζωή.

Αν δεν συμβεί τιποτα απο τα δυο...τη γαμησες.

Καλη χρονια Κώστα.

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Περήφανη φίλη μου,
έτσι έχουν τα πράγματα,
είτε μας αρέσει είτε όχι
και δυστυχώς στις μέρες μας
φαίνεται πως η μεταφορά
συντρίβει την όποια
ενδεχόμενη άγρια ομορφιά
της κυριολεξίας...

Ας είναι μια χρονιά
που θα φέρει πιο κοντά
όσους θέλουν και μπορούν
να αλλάξουν ή να προσπαθήσουν
να αλλάξουν τον ρου
της ζωής μας προς το
καλύτερο.

ποιώ - ελένη είπε...

Φίλε μου συμφωνώ απολύτως
Πράξη βρε...πράξη!!!
κι ολίγη (πολύ εννοώ)
ονειροπόληση
Καλή χρονιά με ανατροπές παντού


φιλί δικό μου

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Μα ναι ! Οι περιστάσεις απαιτούν, Ελένη,
εκτός από ποιότητα (διαρκώς ζητούμενο)
και ποσότητα: πολλή πράξη , καίρια , αποφασιστική
και ονειροπόληση ή ίσως σωστότερα όραμα !


φιλί,
για καλή χρονιά
και καλούς αγώνες

M είπε...

Μα γιατί να τον αντιμετωπίσεις?

υ.γ.: Μου θύμισες ένα παλιό μου αριστούργημα που το παραθέτω αυτούσιο προς προβληματισμό. Είναι από τη συλλογή μου "Η μαλακία δεν έχει όρια" ¨

Έλα να ζήσουμε μαζί
θα'ναι ζωή και κότα
εγώ θα είμαι η ζωή
κι εσύ θα είσ΄η κότα.

Καλό απόγευμα!

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Μ, σωστός ο προβληματισμός σου. Γιατί άραγε;
Σωστά διατυπωμένο θα ήταν
«αν θες να αντιμετωπίσεις τον θάνατο»
κι έπειτα να ακολουθήσει το υπόλοιπο

υγ. συνεισφέρω στον προβληματισμό με το
τετράστιχο ( δυο φορές δίστιχο \ δύστυχο)
με τίτλο :
«Ο Ρήγας είναι έξω για δουλειές»

«είσαι να σεργιανίσουμε
για μια βραδιά αντάμα;
Εγώ να είμαι ο Βαλές
κι εσύ να είσαι η Ντάμα;»

Μπόνους ρεφρέν:
«Θα σου ‘χω κούρσα και σωφέρ
της τράπουλας τον μπαλαντέρ»

M είπε...

Σωστό κι αυτό :-)

υ.γ.:
It's a date.
Όταν η κούρσα γίνει κολοκύθα.
Για να ζήσουμε το παραμύθι ανάποδα.
Θα έρθω ξυπόλυτη (Να έχεις ζεστάνει).

Απόσπασμα από τα ανέκδοτα: "όταν έχεις 3 ρηγάδες περιμένεις το καρέ".

Unknown είπε...

... την πιασαμε και την παραπιασαμε (την κεντρικη ιδεα), κυριε καλλιτεχνη μου...

... και ταπεινα σου παραθετω ενα αποσπασμα απο τις μεταφυσικες ανησυχιες περι θανατου του νικου καζαντζακη, δια στοματος αλεξη ζορμπα...

... ετσι, για περισσο προβληματισμο...

'... Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: «Θεός»· άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: «Μου αρέσει».

Ο Ζορμπάς συλλογίστηκε κάμποση ώρα· βασανίζουνταν να καταλάβει.

— Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος; Δεν υπογράφω!

Σώπασε, μα γρήγορα φώναξε πάλι:

— Όχι, δε θ' απλώσω εγώ στο Χάρο το λαιμό μου σαν αρνί και να του πω: «Σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω!»

Δε μιλούσα· στράφηκε, με κοίταξε ο Ζορμπάς θυμωμένος.

— Δεν είμαι λεύτερος; ξαναφώναξε.

Δε μιλούσα. Να λες «Ναι!» στην ανάγκη, να μετουσιώνεις το αναπόφευγο* σε δικιά σου λεύτερη βούληση — αυτός, ίσως, είναι ο μόνος ανθρώπινος δρόμος της λύτρωσης. Το 'ξερα, και γι' αυτό δε μιλούσα...'

... με θυμησες απο την μαχη του Διγενη Ακριτα με τον Χαρο στο αλωνι του θανατου...

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

Τόνια, λατρεύω τον Καζαντζάκη ακόμα κι όταν διαφωνώ μαζί του.
Φαντάζομαι αυτό συμβαίνει σε όλους όσους γνωρίζουν ανάγνωση :-)

Την Καλημέρα μου και καλή εβδομάδα !

υγ. δεν λέω ότι διαφωνώ με το πνεύμα του συγκεκριμένου αποσπάσματος.