ο αεναος κυκλος της ζωης... η λεπτεπιλεπτη, ευαισθητη και, συναμα, απαραιτητη ισορροπια αναμεσα στα τεκμαινομενα, τα ηδη πεπραχθεντα, και τα απιαστα, τα ονειρωδη, τα επιθυμητεα απο την αλλη...
μια πανδαισια οπτικων, ακουστικων και οσφρητικων ερεθισματων, τα οποια διαμορφωνουν την υποσταση μας και την ιδιαιτερη ψυχοσυνθεση μας... και, παραλληλα, οι στοχοι, οι βαθυτερες επιδιωξεις, οι αρχεγονες επιθυμιες που μας κρατουν σε μια διαρκη εγρηγορση και μας κανουν να αγωνιζομαστε με ολες μας τις δυναμεις μεσα στην καθημερινοτητα μας...
οταν αυτα τα αφαιρεσουμε, καλε μου κωστη, χανουμε την αρμονια και το νοημα της ιδιας μας της υπαρξης...
επερχεται η 'ημερομηνια ληξης' και ο μηδενισμος που τοσο ευγλωττα και ακριβεστατα καταγραφεις...
για μια ακομη φορα, θεωρω, μας κοινωνησες ενα δυνατο κειμενο, ενα ακριβολογο δειγμα γραφης, εφαλτηριο για γονιμες σκεψεις...
ακρως ενδιαφερουσα η εξηγηση σου για το 'μηδεν' και το 'αναλαφρο' πεταγμα, φιλτατε... και ειναι ηδη γνωστον πως, ενιοτε, καιγονται και τα χλωρα σε αυτην την πορεια...
φοβαμαι, ομως, οτι θα επιμεινω πως αυτην την προσωπικη μας ισορροπια αναμεσα στα πεπραγμενα βιωματα μας και τους διακαεις ποθους μας παντα θα την κουβαλαμε μεσα μας και δεν θα ειναι ευκολο να ξεφυγουμε απο αυτην (απαισιοδοξια ή ρεαλισμος αραγες; :-) )...
εξαλλου το κατεθεσε και ο ετερος ΚΚ - Καβαφης στο, γνωστο σε ολους μας, ποιημα του 'η πολις'...
'... Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες...'
'... Είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες. Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε...'
6 σχόλια:
ο αεναος κυκλος της ζωης... η λεπτεπιλεπτη, ευαισθητη και, συναμα, απαραιτητη ισορροπια αναμεσα στα τεκμαινομενα, τα ηδη πεπραχθεντα, και τα απιαστα, τα ονειρωδη, τα επιθυμητεα απο την αλλη...
μια πανδαισια οπτικων, ακουστικων και οσφρητικων ερεθισματων, τα οποια διαμορφωνουν την υποσταση μας και την ιδιαιτερη ψυχοσυνθεση μας... και, παραλληλα, οι στοχοι, οι βαθυτερες επιδιωξεις, οι αρχεγονες επιθυμιες που μας κρατουν σε μια διαρκη εγρηγορση και μας κανουν να αγωνιζομαστε με ολες μας τις δυναμεις μεσα στην καθημερινοτητα μας...
οταν αυτα τα αφαιρεσουμε, καλε μου κωστη, χανουμε την αρμονια και το νοημα της ιδιας μας της υπαρξης...
επερχεται η 'ημερομηνια ληξης' και ο μηδενισμος που τοσο ευγλωττα και ακριβεστατα καταγραφεις...
για μια ακομη φορα, θεωρω, μας κοινωνησες ενα δυνατο κειμενο, ενα ακριβολογο δειγμα γραφης, εφαλτηριο για γονιμες σκεψεις...
καλη σου συνεχεια, φιλτατε...
Έρχονται κάτι στιγμές, Τόνια,
που θες να πετάξεις. Στο άγνωστο.
Τα γνωστά μπορεί να σε έχουν πληγώσει
ή απλά μπορεί να τα έχεις βαρεθεί ή εξαντλήσει.
Και για να πετάξεις, πρέπει να πετάξεις πρώτα
όσα σε συνδέουν με το παρελθόν και με το μέλλον.
Ανάλαφρος, ίσως καταφέρεις να πετάξεις. Ίσως και όχι βέβαια...
(Τουλάχιστον θα έχεις ξεφορτωθεί όσα σε βαραίνουν
έστω κι αν μαζί με τα ξερά κάψεις και κάνα χλωρό)
ακρως ενδιαφερουσα η εξηγηση σου για το 'μηδεν' και το 'αναλαφρο' πεταγμα, φιλτατε... και ειναι ηδη γνωστον πως, ενιοτε, καιγονται και τα χλωρα σε αυτην την πορεια...
φοβαμαι, ομως, οτι θα επιμεινω πως αυτην την προσωπικη μας ισορροπια αναμεσα στα πεπραγμενα βιωματα μας και τους διακαεις ποθους μας παντα θα την κουβαλαμε μεσα μας και δεν θα ειναι ευκολο να ξεφυγουμε απο αυτην (απαισιοδοξια ή ρεαλισμος αραγες; :-) )...
εξαλλου το κατεθεσε και ο ετερος ΚΚ - Καβαφης στο, γνωστο σε ολους μας, ποιημα του 'η πολις'...
'... Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες...'
απο την αλλη ο μαρκ τουειν κατεγραψε...
'... Είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες. Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε...'
Δημοσίευση σχολίου