ακροβάτες

ισορροπούσαν στο ίδιο σκοινί. ψηλά, πολύ ψηλά. τα σημεία ανάρτησης χάνονταν στη γαλάζια φλυαρία κι απ’ τις δυο μεριές τόσο μακριά που κανείς τους δεν θυμόταν τις αφετηρίες. Εκείνη ισορροπούσε με μια βεντάλια κι εκείνος μ’ ένα ραβδί. η συνάντησή τους ήταν μοιραία, αφού κι οι δυο επέμεναν να προχωρούν κινούμενοι σε αντίθετες κατευθύνσεις (έτσι έλαχε). το πισωγύρισμα δεν ήταν στη φύση κανενός οπότε όταν βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής είχαν δυο επιλογές. Είτε θα κοιτάζονταν έως…είτε…

…εκείνος το ήξερε ότι βρίσκονταν τόσο ψηλά που -αν αφήνονταν στο κενό- το «έως» θα έρχονταν πριν τη γη…

…εκείνη απλώς τον εμπιστευόταν.

πέταξε το ραβδί του κι έτεινε το χέρι του προς το μέρος της :

-Χορεύουμε ;