κάποια
πουλιά δε θ’ αντέξουν
την
υπερπτήση της ερήμου
\κι οι ύαινες θα ξεγελάσουν
την πείνα με τα κόκαλα
τη δίψα με το αίμα \
για τα
υπόλοιπα
\στην όχθη του βρωμονείλου
τα παιδιά έχουνε στήσει ξόβεργες\
τ’ αφεντικό του σκύλλλου
δεξιώνεται τραπεζίτες απόψε
γι’ αυτό σου λέω \ κόντρα στον πουνέντε \
έλα να πετάξουμε \ ως το Μαρόκο \
ίσα να περάσει η νύχτα \και το πρωί βλέπουμε*
*Μπουένος
Άυρες \ Νέα Υόρκη
ή ίσως
ακόμα και να πάρουμε
τον
περιφερειακό για Βομβάη…
12 σχόλια:
Πως να σε λέω μέσα στην έρημο των άλλων, μ' αυτή την παράλογη μουσική που μας ξεσηκώνει;Μ' αυτή τη θύμηση που μοιάζει με αφρικάνικο μαχαίρι και βήματα γυμνά, πέλματα βαριά και εικόνες από πεθαμένες νύχτες,που πέρασαν πριν σ' αγγίξω; Πως να σε λέω, πριν πω την ιστορία με τις άγνωστες χώρες που ταξιδεύουν πια στο κορμί, με κολλημένα στο δέρμα γραμματόσημα και κάρτες από χώρες εξωτικές,σ' ένα όνειρο μέσα χωρίς μιλιά ή διαδρομή, από το λαιμό στα πόδια, από την έρημο, στη μεγάλη πόλη και η κοιλιά πεδιάδα,σε διαδρομές παράξενες που χανόμαστε και βρισκόμαστε, στο δικό μας βυθό, που γυάλιζει παράξενα, μπλε βαθύ ή πράσινο και γίνεται θάλασσα, πες μου, πως να σε φωνάζω;
Ωραίο!
Κωστή,
Μη με παραξηγείς που πιθανόν να αλλοιώνω τις προθέσεις σου, αλλά αυτή η υπέροχη ποίηση, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι παρά ο σπαραχτικός θρήνος στις περιπλανήσεις των μεταναστών.
Ακόμα και με αραβική μετάφραση το τραγούδι θα ήταν μαγικό.
Σα να τ' ακούω...
Εύη Του,
σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ για την όμορφη
ανάγνωση \ κατάθεσή σου!…
ή σωστότερα, για την υπεραξία που έδωσες
στην πενιχρή μου κατάθεση…
υγ. φώναζέ με Κώστα, συνήθως ακούω :-)
Σ’ ευχαριστώ πολύ Χρήστο,
χαίρομαι που σου αρέσει !
Χρησμέ,
όχι μόνο δεν σε παρεξηγώ αλλά χαίρομαι
και σ’ ευχαριστώ που αναδεικνύεις την ουσιαστική πτυχή
του κειμένου μου. Στους μετανάστες αναφέρομαι,
αυτούς που έρχονται κι αυτούς που φεύγουν από δω,
και στους τελευταίους στίχους (την) προσκαλώ
για μια «φυγή» \μετανάστευση κόντρα σε όσα είναι
σχεδιασμένα από άλλους για μας, για μια φυγή που θα
την αποφασίσουμε ΕΜΕΙΣ, με το ένστικτο ή με το Λόγο μας.
ευχαριστώ και πάλι !
Οι άνθρωποι θα παραμένουν
αθεράπευτα ταξιδευτές
πολύ ωραίο Κωστή
φιλί
ταξιδευτές -πρωτίστως-
της "ενδοχώρας" Ελένη μου...
ευχαριστώ,
φιλί
Τα ταξίδια του μυαλού με τρομάζουν. Του σώματος είναι που αποζητώ :-)
υ.γ.: δεν κατάλαβα τίποτα όπως κατάλαβες...
Καλησπέρες!
M,
όχι μόνο συμφωνώ, αλλά κι επαυξάνω:
δηλαδή στο διττό που αποζητάς
επιλέγω (ναι, καλά διάβασες, επιλέγω)
την "καλύτερη" εκδοχή ! ;-)
υγ. αυτό που κατάλαβα, είναι ότι δεν
διάβασες τα προηγούμενα σχόλια, όπου
(κατά παράβαση του συνήθους)
εξηγώ ακριβώς τι ήθελα να πω...
τώρα αν το είπα είναι άλλη κουβέντα...
Καλλισπέρες !
Το "επιλέγω" τελικά κουβαλάει πολύ βάρος. Αποφάσισα ότι είναι καλύτερα κάποιες φορές να αφήνεις να σε επιλέγουν. (Αλλάξαμε στρατόπεδα ή μου φαίνεται? Έτσι όπως το πάμε, σε λίγο θα χτυπάω εσένα και οι σφαίρες θα παίρνουν εμένα-και σε προλαβαίνω: όχι ότι θέλω να σε χτυπήσω...καταλαβαίνεις ...)
υ.γ.: κι όμως...τα διάβασα ΟΛΑ. Φαντάσου! Ούτε την επεξήγηση δεν κατάλαβα!!!
υ.γ.2: καλλισπέρες! Ουου! κι ύστερα εγώ είμαι αυτή με τα διττά νοήματα ?
Καλλιμέρα λοιπόν! (οι ανορθογραφίες σου ώρες-ώρες είναι υπέροχες!)
Δεν αλλάξαμε εμείς στρατόπεδα.
Εκείνα αλλάζουν θέσεις...όπως θα έλεγε
κι ο Τσιφόρος: "τα στρατόπεδα τ' ατίθασα"...:)
(καταλαβαίνω...πώς δεν καταλαβαίνω...;) )
Φιλιά ποιήτρια\φωτορεπόρτερ !
Δημοσίευση σχολίου