μην
τσιμπήσεις μωρό μου
στον
σωτήρα της επετηρίδας
στον
αλμυρό γκουρμέ της θλίψης
στον
διανοούμενο με τα καλοκουρεμένα γένια
θα σου
τάξουν ποτάμια κι ελαιώνες\ αδιάντροπα\
αφού
ξέρουν νερό και λάδι πάλλουν τις αρτηρίες
στο
λευκό σου χεράκι \ θα σου τάξουν γάμο
θα σου
χαρίσουν δαχτυλίδια για να πεις το ναι
λύκοι
είναι μωρό μου \ δεν τους κακίζω
τα
δόντια τους στάζουν αίμα για να ζήσουν
τα νύχια
τους βρώμικα από ξεραμένες σάρκες
μόνο που
τους θέλω μακριά σου∙
κι όσο
αντέχω θα τους κρατήσω εγώ.
για μετά
όμως σου λέω: μην τσιμπήσεις 
5 σχόλια:
Kατανοητές οι ανησυχίες.
Δεν αρκεί η προστακτική "μην..."
Ούτε αρκεί το "σπείρειν"
Συνεχής καλλιέργεια.
Κι όποιον πάρει ο χάρος!
Σύντεχνε,
αυτό περίπου κουβέντιαζα (σύμπτωση) χθες βράδυ.
Ακόμη κι αν , κατά πως φαίνεται, τα χάσουμε όλα
υπάρχει κάτι, η καλλιέργεια λες εσύ,
η καλή γνώση της γλώσσας κουβέντιαζα εγώ,
που μπορεί να προφυλάξει αφενός τα παιδιά (κι αυριανούς ενήλικες)
κι αφετέρου να διατηρήσει μια φλόγα αναμμένη
για κάποιες μελλοντικές γενιές - πιο άξιες από τις δικές μας.
διαρκης οφειλει να 'ναι η προσπαθεια μας και υψιστο χρεος μας να προφυλαξουμε, να νουθετησουμε, να διαμορφωσουμε και να καλλιεργησουμε το πνευμα, το ηθος και τον ψυχισμο των παιδιων γενικοτερα (ποσο, μαλλον, των δικων μας)...
το κειμενο σου, δε, φιλτατε κωστη, υψιστη εκφραση της απυθμενης, αδολης και αδιαμφισβητητης πατρικης αγαπης, με ολες τις αγωνιες, τις επιθυμιες, τις αποφασεις που τη συνοδευουν... με συγκινησε πολυ...
και το ομορφο σκιτσο της ι...ς τοσο ζωντανο και καλλιγραμμο... ασε που φαινεται ολοκαθαρα το ποσο μοιραζεται μαζι σου το ιδιο'καθαριο' και εκφραστικο βλεμμα, καλε μου φιλε... τα κερασακια-σκουλαρικια, δε, μια 'πικαντικη' λεπτομερεια, που συνδυαζεται αρμονικα με το λογοπαιγνιο σου του 'μη τσιμπησεις'...
'ζωγραφισες' και παλι, κυριε καλλιτεχνα... και αυτη τη φορα, με περισση τρυφεροτητα και ευαισθησια (πως αλλιως, αλλωστε;)...
Σ΄ευχαριστώ πολύ Τόνια.
Εννοείται πως συνυπογράφω την πρώτη σου παράγραφο !
:-)
Δημοσίευση σχολίου