άσε το
δεντρολίβανο
στην
άκρη του κήπου
να
ψιθυρίζει μυρωδιές
στους
περαστικούς
και τα
χαμομήλια
να
χαϊδεύουν το λαιμό σου
μείνε
δίπλα μου
με
πασατέμπο να χαζέψουμε
δυο τίγρεις
που κυνηγιούνται
ανάμεσα
στ’ αστέρια
και σμίξε
την ανάσα σου
με τις
ριπές του Γαρμπή
που θα
μας πάρει
απ΄ την
πρότερη Σπάρτη
για να μας
αποθέσει
\ούριος\
στο ύστερο Ίλιον.
από κει πια
θ΄
αναχωρήσουμε πεζή
για το
διηνεκές του ποιείν
___________________
υγ.
μόνο στην
Αυλίδα
\ μια στάση
\
να ξυρίσω
τα γένια μου
τη
Αρτέμιδι
4 σχόλια:
Τυχεράκια! Τι χεράκια σε εμπνέουν;
Να το πάρει το ποτάμι;
Η ωραία Ελένη(*) σε ξεναγεί χέρι-χέρι
και χαίρει στις ολάνθιστες όχθες του Ευρώτα:
-Νάτο, Πάρι, το ποτάμι!
(* ευαίσθητη ποιεί Τροια που ο Μενέλαος
ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει...)
Φίλε μου Κωστή, τις ευχές μου όχι για λίθινη,
αλλά γι αληθινή Άνοιξη!
Χρησμέ,
τι μπορώ να σχολιάσω μετά απ' αυτό το σχόλιο;
Σ' ευχαριστώ !
υγ. μόνο αφορμή θα πάρω για την εντός παρενθέσεως
πρόταση για να πω μια σκέψη μου,
πως αν ο Μενέλαος είναι αυτό που
επιβάλλει ο καιρός κι ο κόσμος
ο Πάρις είναι η επιλογή του (γοητευτικού) παράλογου ,
δηλαδή η μόνη εκδοχή ελεύθερης βούλησης
που μπορεί να έχει κάποιο νόημα.
Αντεύχομαι για μια αληθινή Άνοιξη
σε όλα τα επίπεδα !
αντεύχομαι
το διηνεκές του "χειμωνείν"
Άνοιξη κι αηδίες!
Φροϋδες ελ πήδες
Το ποίημα πάντως ... πολύ διεποχικό και άχρονικό.
Ωραίο!
εδώ που τα λέμε Αλέξανδρε δεν έχεις κι άδικο.
Καθότι, ναι μεν Άνοιξη αλλά
ας κάνουμε και καμιά προμήθεια παραπάνω
γιατί πολύ χειμωνιάτικη (και σκοτεινή και μακρά)
προβλέπεται...
βέβαια, ο έρωτας απ' την άλλη σου λέει...
υγ. Ευχαριστώ !
Δημοσίευση σχολίου