περασμένα
μεσάνυχτα κι ο δρόμος
στη
νωχελική του ηδυπάθεια έρπει
προς
νότον.
απ’ το
Μπογιάτι όπου να ‘ναι
θ’
ακουστεί ο συρμός :
άστεγα
όνειρα θα επιβιβαστούν
προς
βορράν
δυο
θέσεις στη βεράντα \ η μία άδεια\
η
περίπολος απόψε
θα
προσπεράσει την ανεμόσκαλα:
σωθήκαν
τα συνθήματα
κι
απέμεινε λίγος τριμμένος πάγος
4 σχόλια:
Στο τέρμα της διαδρομής του συρμού, μπορεί και να με περιμένεις. Μπορεί και όχι. Δε σ' αρέσουν τα ταξίδια, όμως μόνο έτσι, κάτω από την στέγη των ονείρων, από γυάλινη θα γίνω χωμάτινη επιτέλους.
...αλλά τι ωραία συνέχεια ε;
Κι ο τριμμένος πάγος χρειάζεται οταν ταξιδευουν όνειρα άστεγα.
Καλησπέρα Κώστα
Σκέφτομαι, Περήφανη,
πως τα όνειρα (τα άστεγα περισσότερο)
δεν έχουν ανάγκη από τίποτα
αλλά "χρησιμοποιούν" τα πάντα.
Ό,τι υπάρχει είναι μεταφορικό μέσο
και καύσιμη ύλη, κι αφετηρία και προορισμός.
Καλησπέρα !
Δημοσίευση σχολίου