βραδιάζει
νωρίς πια \στην πλάτη του βουνού
[ο ουρανός αιμορραγεί τ’ απομεσήμερο
κι έτσι αποφεύγονται περιττές
συγκινήσεις]
η πόλη \
μακριά \ακόμα πιο μακριά
\\λες
κι ένα ελατήριο εκτονώνεται
κάθε
που μπαίνει ο Νοέμβρης\\
σιγοβράζει
\ κι ως εδώ φτάνει
αχός από
πομφόλυγες \πού και πού\
και καβουρδισμένα
νέα
απ’ τους
οδηγούς των λεωφορείων
στην προτελευταία
στάση\ στο καφενείο
με τις
λάμπες φθορισμού
και τα μπαγιάτικα
στραγάλια
4 σχόλια:
ωραία, ωραία, ωραία.
κι η μουσική ωραία.
Νοεμβριάτικη ομίχλη.
"ένα ελατήριο εκτονώνεται
κάθε που μπαίνει ο Νοέμβρης"
Σκληρός μήνας ο Νοέμβρης Κώστα
και δύσκολα τιθασεύεται
μόνο στο όνειρο και στο γήινο πόθο εκτονώνεται
καλό βράδυ να έχεις
Σάμερ,
ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ,
και για τη μουσική ευχαριστώ :)
Ελένη,
σκληρός κι ατίθασος, αλλά ωραίος,
ίσως ακριβώς επειδή είναι ατίθασος.
Πόσο απέχει το όνειρο τάχα;
Μισό ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων...
Καλή σου Μέρα !
Δημοσίευση σχολίου